Blog

Supełki i okruchy

*

Nie naprawiaj
Zepsutych zegarów
Nie patrz na minutnik
Gdy dziwisz się ptakom

Smakuj zapachy por roku
Zobacz jak z drzewa mądrości
Sypią się perły
Słuchaj uskrzydlonych marzeń

Gdy los każe się zatrzymać
Wybierz NAJEWAŻNIEJSZE
Stan szczęśliwości
Nie ma ram czasowych

*
Ziarnko do ziarnka
Życie przesiewa
Mielizna brzeg rzeki
Suszą zalewa

Powstają nowe
Wyspy piaszczyste
By świat pustyni
Powstał na zgliszczach

*
O wschodzie słońca
Na łące mignęły
Końskie pęciny
I błyskające srebrem
Porannej rosy podkowy

To ociężały na pozór gniadosz W wyjątkowym galopie
Biegnie przez łany zbóż
Z wyjątkową lekkością
Przeskakuje rowy

Nie uległ pokusie
Pachnącej koniczyny
W nieustannym pędzie
Ściga różowe
Światło poranka
W zapachu obłoków
Poczuł smak swobody
Jest wolny

*

Gdy świeci słońce
Dusza się śmieje
Gdy pada deszcz
Gasną nadzieje

Błyskawic grzmoty
Stawiają na baczność
Wszystkie istoty

Każdy ochronne
Barwy przywdziewa
Gdy erupcja lęku
Ciało oblewa

Lany Puniedziałek

Już w cymbrowinie woda sie burzy
Już kubły wody przed dumym stojum
Na podwyrkach w baliach i beczkach
Woda wciunż czeka na kolij swojum

To śmigus dyngus za progim stoi
Ji żodnyj kary sie nie boji
Bo to tradycjo ji świnto chłopa
Na sucho mu undzie każdo psota

Dopiro Wielko Noc i zimno jeszczek
Kobity teroz już majum dreszcze
Paninka kciałaby a boi sie
Czy Janek przyndzie poloć me czy nie

Każdum kobite starszum czy młodum
Trza dzisiej poloć jakowumś wodum
Leje sie woda na pierzyny
Tamuj trza łobudzić pinkne dziwczyny

Niech sie tradycyji zadość stanie
Lo zdrowotności to poliwanie
Tyż lo urody, zmycio zgryzoty
Ji lo śmichu – tak mówium chłopy

Na dworzu młodzioki nie próżnujum
Za wyngłym na dziewuchy czatujum
W ruch idum kubły lodowy wody
A łóny godajum, że lo łochłody

Chlustajum, lejum wysoko ji nisko
To je zabawa, minszo sie wszystko
Latoś Marynke skumpali w rowie
Tako tradycjo niech sie schowie

Starszawe dynguśniki lejum z umiarym
Chodzum po dumach, perfunum pryskajum
Siednum za stołym i pogodajum
Spróbujum naliwki, poprzekunszajum

Nawet strażoki wode puszczajum
Bo tum tradycyjum cingim szanujum
Śmigus dyngus to tradycyjo łod downych lot
Trzymo sie mocno ji to je to!!!

Bez patosu

… że zabytkowe monumentalne
Że wyjątkowe wprost unikalne
Że im poświęca się dysertacje
Dla twórców sztuki są inspiracją
To symbol miasta mówiący wszystko
To tężnie solankowe
I Ciechocinek Uzdrowisko
To Tężniopolis Żernickiego
I Tężniogród młodego Steda
Wielu pokoleń dziedzictwo MEGA

Nad miastem górują NADTĘŻNIE
I swoją rolę spełniają POTĘŻNIE
To trzy siostry bliźniacze
W trójkąt zieleni wtopione
Jak czujne oko proroka
W taflę błękitu wzniesione
Sędziwe damy fason trzymają
Lecz swoje imiona wciąż ukrywają
Może to Maria Anna i Ewa
Każda aerozol wokół rozsiewa

Ten morski klimat w pradolinie
Zdrowotnej fali mgiełką płynie
Posłuchaj szumu solanki
Gdy kroplami srebra
Drażni gałązki tarniny
Siądź pod tężnią
Odpocznij i posłuchaj ciszy
Poczuj powiew wiatru
Gdy w słońcu zdrowiem dyszy

 Ciechocińskie tężnie
Jak prawdziwe damy
Stroją się w kolory
Z przyrody wybrane
Rankiem przywdziewają oranż
Bo brzaskiem zakwita
Latem pozłota słońca szaty przetyka
Jesienią są fioletem muślinu zamglone
Zimą zaś srebrem śniegu otulone

Z przymrużeniem oka                                                                                       

Wiersze są wszędzie
Lotna wizja fantazji
Pisze szelest liści
Każdy pąk w ogrodzie
Wyraża się kwieciście

Wiersze trzeba ścigać
Zręcznie chwytać w locie
Trzeba wydrzeć słowa
I oswoić zdania
Całość przyprawić
Sosem sensu lub bezsensu
Według własnego uznania

W końcu wiersz trzeba
Zszyć ozdobną nicią
Podpisać pieczęcią
Schować do szuflady
Z wesołą pamięcią

Może też się zdarzyć
Że letnia wizja fantazji
Znajdzie się na kartce
Mam gonitwę myśli
I niepokój w głowie
Jak papier to przyjmie
Co Pegaz odpowie

Ciechocińska Wisła

Wisła – królowa polskich rzek
Jak aorta toczy życia treść
Od gór po Bałtyku zew
Na fali płynie polskiej historii bieg
Życie pokoleń z wieku na wiek

Rozlewne lustra wody
Zmieniły nurtu uroczysko
 By po wiekach w pradolinie Wisły
Powstało znane w świecie uzdrowisko
Na Wiśle kołowrot dziejów
Odmierza zdarzeń czas

Dziś w Ciechocinku
Rybacka przystań kultywuje
Dawnych tradycji rzeczny szlak
Tutaj rybacy jak ongiś
Zastawiają wiersze na węgorze

Tutaj na wodzie bielą się
Wiślane żagle rozprzowe
 Po fali suną pychówki
 I migają drewniane pojazdki

Z wysokości wałów
 Złocą się piaszczyste łachy
Zakończone ostrymi przykosami

Na całkiem zdziczałej
Kępie Zielonej szumne drzewa
Strzegą ptasich gniazd
Kępa Dzikowska to spiżarnia
Otwarta na trudny zwierząt czas
W zakolach rzeki brodzą
Majestatyczne czaple

Błękit czystego nieba
Znaczy sznur kormoranów
A bobry budują tamy i żeremia
 Na przybrzeżnych łąkach
 Sarny i lisy odmierzają
Błogosławiony czas spokoju

Wisło bławatna Wisło zielona
Wisło ciemnością nocy
Jeszcze zamglona
Kolorów brzaskiem opromieniona
Jesteś bogata
Piękna nieujarzmiona
Pradawną naturą
Wywyższona

Wśród spraw prastarych
 Wśród krajobrazów piękna
Trwa ciechocińska Wisła
Pojemna życia potęga