W czerwcu została wydana książka „Oddanie w czasach nienawiści”. Przemek Pawelec pokazuje w niej realia życia polskich rodzin, w których pojawiła się choroba Alzheimera. Robi to jednak w sposób wyjątkowy – poprzez zapis siostrzanych rozmów, którymi kieruje. Zobacz, dlaczego warto sięgnąć po tę książkę!
To już druga książka Przemysława Pawelca, która dotyka tematyki choroby Alzheimera. Autor pracujący od ponad dekady w Domu Pomocy Społecznej w Szczecinie po raz kolejny przedstawia życie z chorobą od strony – jak sam to ujmuje – „życiowej”. Od wydania pierwszej książki pt. „I żyli długo i szczęśliwie” odbył bardzo wiele spotkań autorskich, przeprowadził mnóstwo wykładów, pogadanek i prelekcji, próbując przybliżyć tę trudną tematykę szerszemu gronu odbiorców. Nie ustaje w działaniach, by krzewić wiedzę na ten ważny społecznie temat.
„Oddanie w czasach nienawiści” to książka zawierająca trzy wywiady grupowe. Autor przyjął ciekawą koncepcję ujęcia tematu – o alzheimerze rozmawia z siostrami-opiekunkami, a nawet i w obecności samych chorych. Już na początku stawia tezę, że rodzeństwo to szczególny rodzaj zażyłości, który tworzy silne więzi oporne na przeciwności losu.
Trzeba przyznać, że Przemek Pawelec swoje wnikliwe wywiady przeprowadza z dużym wyczuciem. Od razu widać, że to środowisko jest mu bardzo bliskie, a on sam jest dobrze przygotowany do rozmów na ten temat. Każdorazowo wywiad rozpoczyna od pytania o relacje rodzinne. Szybko wracają wspomnienia i emocje z dzieciństwa, które – jak można wnioskować – rzutują na dorosłym życiu i wzajemnych relacjach w trudnym czasie.
Punktem zwrotnym w życiorysach jest alzheimer – choroba dotykająca nie tylko samych chorych, ale ich rodzin. To właśnie one, niejednokrotnie pozostawione same sobie, próbują odnaleźć się w nowej sytuacji. Autor świadomie wybiera zapis rozmowy do pokazania, co tak naprawdę dzieje się w życiu, a przede wszystkim w głowach opiekunów.
Umiejętne sięgnięcie po formę wywiadu pozwoliło podjąć temat bez zbędnego zadęcia i sztywnego poradnictwa. I trzeba tu podkreślić, że oddanie głosu rodzinom, których tak naprawdę nie ma kto wysłuchać, jest ogromnie potrzebne. Bo żaden fachowy poradnik nie pokaże takiej palety skrajnych emocji, jakie mają opiekunowie osób cierpiących na chorobę Alzheimera. Autentyczne historie wypowiedziane ich własnym językiem są niezwykle sugestywne. Jestem przekonana, że właśnie ta forma wywiadu pokazała wiele aspektów życia z chorobą, których trudno szukać gdzie indziej. Pokazała też ważną umiejętność autora – umiejętność słuchania, pokory i szacunku wobec pensjonariuszy domu opieki i ich rodzin.
Swobodne rozmowy, do których włączają się czasem i sami chorzy, to bardzo cenne i ogromnie potrzebne źródło informacji. Wielokrotnie w swych recenzjach i rekomendacjach stawiam zarzut o bazowanie na badaniach ilościowych, a już nie wspomnę o nagminnie prowadzonych w sieci ankietach online, na których powstają analizy, raporty, prace badawcze. Dlatego tak bardzo doceniam zamysł Autora, który świadomie nie chciał skupiać się na statystykach, wykresach i diagramach, a pochylił się po prostu nad drugim człowiekiem, siadając z nim do rozmowy.
Dużo miejsca w tych rozmowach poświęconych jest pierwszym objawom demencji, trudom opieki i myślom o oddaniu seniora do DPS-u. Z ust bohaterek dowiadujemy się też, jak dojrzewały do tej trudnej decyzji i jakie ona pociągnęła konsekwencje. Pojawia się tu motyw koronawirusa, stawiający bohaterów w niezwykle trudnym położeniu. W każdym przypadku siostry mają poczucie, że ten wybór dobrze wpłynął na osobę chorą, a im samym pozwolił wrócić do formy. Bo opieka nad osobą z demencją to ogromne wyzwanie, strach, wyczerpanie psychiczne i fizyczne, którego nie zna ten, kto nie był opiekunem. I zwykle takie osoby piętnują najbardziej oddanie bliskiej osoby do ośrodka opiekuńczego. Nikła świadomość tego, jak funkcjonują takie placówki sprawia, że są okryte złą sławą. I właśnie z tym mitem rozprawia się też ta książka, pokazując relacje sióstr po oddaniu do domu opieki.
Na szczególne uznanie zasługuje opatrzenie każdego wywiadu komentarzem autora. Osadza on w ten sposób swoich bohaterów w całym kontekście, wyjaśnia ważne kwestie, uświadamia. A robi to naprawdę profesjonalnie – pokazując nie tylko swoją wiedzę i dobry zmysł obserwacji, ale i cenne doświadczenie zawodowe, którym chce się dzielić.
Książka, pomimo trudnej tematyki, ma pozytywne przesłanie. Chaotyczne czasem i zawiłe rozmowy zostały tak zredagowane, że czyta się je bardzo lekko, a historie są wciągające. Z kart książki spoglądają uśmiechnięte Panie – bohaterki, które zdecydowały się nie tylko opowiedzieć o swoich emocjach, ale również pokazać, że to właśnie one stawiły czoła wyzwaniu. I ten autentyzm dostrzega Czytelnik, który po lekturze zgodzi się, że te trzy historie są niezbitymi dowodami na to, że prawdziwe uczucia i siostrzane więzi przetrwają wszystko.
Polecam lekturę książki zwłaszcza opiekunom domowym, bo wiem, że walczą z emocjami i wewnętrznym dialogiem, co będzie dalej, gdy nie podołają opiece. Ta książka daje nadzieję, że oddanie do DPS-u to nie koniec świata, a w żadnym wypadku taka decyzja nie musi rzutować na bliskich relacjach. Choć dom opieki nigdy nie będzie domem rodzinnym, to jednak seniorzy potrafią się zaadaptować do nowych warunków i spędzić tu jesień życia otoczeni dobrą opieką. A domownicy opiekujący się ponad swoje siły, mają wsparcie w takich placówkach. I w tym dobrym świetle należy je pokazywać.
Artykuł zawiera link afiliacyjny (program partnerski). Oznacza to, że jeżeli zdecydujesz się na zakup, my otrzymamy z tego niewielką prowizję na rozwój bloga. Link afiliacyjny nie ma wpływu na wysokość ceny i nic Cię nie kosztuje.
![Read more about the article Sentymentalny powrót do świata tradycyjnych wartości [Recenzja]](https://www.super-senior.pl/wp-content/uploads/2023/11/Miedzy-oplotkami-tradycja-300x251.jpg)
